Αίσωπος

Λιοντάρι και αγριόχοιρος

(Mύθος διασκευασμένος από τη συγγραφέα Έλλη Αλεξίου)

Μ έσα στη μεγάλη κάψα του καλοκαιριού, βρέθηκαν ένα λιοντάρι και ένας αγριόχοιρος κοντά σε μια μικρή πηγή, όπου έτρεχε δροσερό νεράκι. Είχαν και οι δυο τους τέτοια δίψα, που δεν είχαν την υπομονή να περιμένουν να πιει πρώτα ο ένας κι ύστερα ο άλλος. Έσπρωξε το λιοντάρι με τόση ορμή τον αγριόχοιρο, που ο αγριόχοιρος βρέθηκε δυο μέτρα πέρα από το νερό. Μα κι αυτός ορθώθηκε στα γρήγορα και, πέφτοντας πάνω στο λιοντάρι, το απομάκρυνε από την πηγή. Κι αυτό συνεχίστηκε αρκετή ώρα. Έτσι που ούτε το ένα ούτε το άλλο δεν είχαν καταφέρει να ξεδιψάσουν, μα ούτε να δροσιστούν με μια ρουφηξιά νερό. Πάλευαν του σκοτωμού πεισματωμένα και, παίρνοντας βαθιές ανάσες, σταματούσαν ένα λεφτό, ξαναπαίρνανε φόρα και ξανάρχιζαν. Είχαν και οι δυο καταξεσκιστεί, καταπληγιαστεί.

Τους είδαν από ψηλά δυο σαρκοβόρα, αρπακτικά πουλιά, γύπας και κοράκι, κατέβηκαν χαμηλά και πετούσαν από πάνω τους, περιμένοντας πότε θα πέσουν πια ψόφια για να τα καταβροχθίσουν. Το λιοντάρι κι ο αγριόχοιρος τα είδαν, κατάλαβαν το σχέδιό τους και τρομοκρατήθηκαν.

– Βλέπεις τι γίνεται από πάνω μας; είπε το λιοντάρι στον αγριόχοιρο. Περιμένουν να αλληλοφαγωθούμε, για να γλεντήσουν με τις σάρκες μας.

– Καλά που το κατάλαβες. Εμένα δε μου αρέσει ποτέ η διχόνοια. Με τη φιλική συνεννόηση τελειώνουν όμορφα και καλά όλες οι δουλειές... Θα είχαμε πιει το νεράκι μας, θα είχαμε ξεδιψάσει και δε θα είχαμε γεμίσει πληγές.

Στάθηκαν με τη σειρά τους μπρος στην πηγή, ήπιαν, ήπιαν με την ψυχή τους, ξεδίψασαν και ελεεινολογούσαν τους εαυτούς τους που κόντεψαν με το τυφλό πείσμα τους να κάμουν τα κορμιά τους πλούσιο τραπέζι στα σαρκοβόρα πουλιά.

Δραστηριότητες

Γράφουμε το κείμενο σε διάλογο. Κατασκευάζουμε μάσκες των πρωταγωνιστών του μύθου και τον δραματοποιούμε στην τάξη μας.
Είναι πολλές οι φράσεις που λέει ο λαός για τη διχόνοια, όπως «τρώγονται σαν τα κοκόρια». Μπορείτε να βρείτε κι άλλες;
Η διχόνοια είναι η αιτία για πολλές καταστροφές. Ας σκεφτούμε περιστατικά διχόνοιας από την ιστορία ή την καθημερινή ζωή και ας μιλήσουμε γι’ αυτά και τα αποτελέσματά τους.
Χωριζόμαστε σε ομάδες. Καθεμιά διαλέγει έναν μύθο του Αισώπου και τον παρουσιάζει στην τάξη (με θεατρικό παιχνίδι, κουκλοθέατρο, παντομίμα κ.ά.).
Συγκρίνουμε το μύθο του Αισώπου, όπως τον διασκεύασε η Έλλη Αλεξίου, με τον ίδιο μύθο, όπως τον διασκεύασε ο Τάσος Αποστολίδης και τον εικονογράφησε ο Κώστας Βουτσάς στις σελίδες 48-49 που ακολουθούν.

Αίσωπος (Φρυγία Μικράς Ασίας 7ος - 6ος αιώνας π.Χ.)

img3_4

Μεγάλος μυθοποιός της αρχαιότητας. Έγινε παντού γνωστός όχι μόνο για τους μύθους του, αλλά και για τα αστεία και τα ανέκδοτα που έλεγε. Οι μύθοι του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και από την αρχαιότητα ως σήμερα έχουν γίνει ευχάριστο ανάγνωσμα για μικρούς και μεγάλους.

Aίσωπος (απόδοση Δ. Παρίση)

Έλλη Αλεξίου (Ηράκλειο Κρήτης 1984 - Αθήνα 1988)

Εργάστηκε ως δασκάλα. Έγραψε βιβλία για μικρούς και μεγάλους που τα χαρακτηρίζουν «τρυφερότητα και ανθρωπιά». Ο πόλεμος, η ειρήνη, ο αγώνας του ανθρώπου για τη δικαιοσύνη είναι τα κυριότερα θέματα που την απασχολούν, ακόμη και στα βιβλία της για παιδιά, όπως είναι: Ο Χοντρούλης και η Πηδηχτή, Ήθελε να την λένε Κυρία, Ρωτώ και μαθαίνω.

Προτάσεις για διάβασμα

Πιπίνα Τσιμικάλη, Παραμύθια του Αισώπου, εκδ. Αστήρ.
Τ. Γκούνταλ, Ο αγώνας των πουλιών, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες.