Νανουρίσματα

(Δημοτικά)

II
Να μου το πάρεις, ύπνε μου, τρεις βίγλες θα σου βάλω,
τρεις βίγλες, τρεις βιγλάτορες κι οι τρεις αντρειωμένοι.
Βάζω τον Ήλιο στα βουνά και τον αετό στους κάμπους,
τον κυρ Βοριά το δροσερό ανάμεσα πελάγου.
Ο ήλιος εβασίλεψεν κι ο αϊτός αποκοιμήθη,
κι ο κυρ Βοριάς ο δροσερός στης μάνας του πηγαίνει:
—Γιε μου, και πού ’σουν χτες, πού ’σουν προχτές, πού ’σουν την άλλη νύχτα;
Μήνα με τ’ άστρι μάλωνες, μήνα με το φεγγάρι;
Μήνα με τον αυγερινό, που ’μεστ’ αγαπημένοι;
—Μήτε με τ’ άστρι μάλωνα, μήτε με το φεγγάρι,
μήτε με τον αυγερινό, πού ’μεστε αγαπημένοι.
Χρυσόν υγιόν εβίγλιζα στην αργυρή του κούνια.

VI
Κοιμήσου, που σου ράβουνε το πάπλωμα στην Πόλη
και που σου το τελειώνουνε σαράντα δυο μαστόροι.

Στη μέση βάνουν τον αϊτό, στην άκρη το παγόνι,
νάνι του ρήγα το παιδί, του βασιλιά τ’ αγγόνι.

Κοιμήσου και παράγγειλα παπούτσια στον τσαγκάρη,
να σου τα κάνει κόκκινα με το μαργαριτάρι.

XIII
Kοιμάται το τριαντάφυλλο κοντά στη μαντζουράνα,
κοιμάται το παιδάκι μου με τη γλυκιά του μάνα.

Kοιμάται το παιδάκι μου στην αργυρή του κούνια,
στην αργυρή και στη χρυσή και στη μαλαματένια.

Kοιμήσου συ, παιδάκι μου, κι εγώ σε νανουρίζω,
κι εγώ την κούνια σου κουνώ, γλυκά να σε κοιμίζω.

Kοιμήσ’ αστρί, κοιμήσ’ αυγή, κοιμήσου, νιο φεγγάρι,
κοιμήσου, κυρά θάλασσα με το χρυσό σου ψάρι.

Κοιμήσου μες στην κούνια σου και στα παχιά πανιά σου,
κι η Παναγιά η Δέσποινα να ’ναι συντρόφισσά σου.

[Πηγή: Μ. Αυγέρης, Μ. Μ. Παπαϊωάνου, Β. Ρώτας, ΘΡ. Σταύρος, Η Ελληνική Ποίηση Ανθολογημένη, Γ΄τόμος, Νέοι Χρόνοι, Αθήνα 1959, σ.172-176]